حسام الدین شفیعیان-متن ادبی

بنام خداوند بخشنده و مهربان 

میسراید کوچه دلتنگی ,هنگام برگ ریزان پائیزی,شکوفه میدهد درختان در بهار,باز هم قصه ی کوچه های دلتنگی,آدم برفی زمستانی,گنجشک بهاری از سرودن,وسعت زمین همین چند حرفست.فصلهای پشت سر هم زیبایی,هم دارد پائیز قصه ای دیگر هم دارد بهار سرودنی دیگر هم دارد زمستان قصه یلدایی از گذشته و حال,جملات در وقف ماندنه فصلها ماندن,هر کدام وقف فصلی شد حاصل,تنیده پیچکی از گلدان روی ماه شب های بهاری,ماه هم قصه ها دارد.گذر از چند پیچک تاریخی,سروده آدمها سرودن زندگانی,یکی فصلی تلخ,یکی فصلی پربار و یکی فصلی دلتنگی,آدمک های خیالی,آدمک های رویایی,آدمک های آهنی,آدمک های نیست هست گذشته.اینست همه آنچه سرودن قطعات زمینست.فالش ناسروده.موزون سروده.وزن خالی نبودن ها.مترادف هستن ها.نوستالوژی چند آلبوم ,نوستالوژی های گوناگون,برف های باریده.زمستان.پاییز.بهار.تابستان.حوض خیال تو وسعتش کجاست.دریا.رود ماندن.رسیدن.دریا شدن,دریایی شدن.خود تکاندن برف های فکری.بهار رشد شاخه تفکر بهتر.میسراید این فصلها برای بهتر شدنی دیگر. 

حسام الدین شفیعیان